سرزمین های درگیر در واقعه ظهور: سفیانی در عراق
اگر در علایم حتمی ظهور مبارک امام زمان(عج) به ترتیب زمان آنها در سرزمین عراق پیش رویم ، نخستین علامتی که رخ می‌دهد، خروج سفیانی است.
شیخ صدوق از امام صادق(علیه السلام) روایت کرده که فرمودند: پیش از قیام قائم(عج) پنج نشانة حتمی است: یمانی، سفیانی، بانگ آسمانی، قتل نفس زکیّه و خسف سرزمین بیدا.
و در جای دیگر از امام رضا(ع) روایت شده که فرمودند: «امر قائم(عج) از سوی خدا حتمی است، خروج سفیانی نیز از سوی خدا حتمی است و هرگز بدون سفیانی قائم(عج) قیام نخواهد کرد.»
عراق، تنها هدف سفیانی
نعمانی از امام باقر(علیه السلام) روایت کرده که سفیانی پس از کشتن ابقع و اصهب، هدفی جز عزیمت به سرزمین عراق ندارد. سپاه سفیانی در قرقیسیا نبرد سختی کرده، یکصدهزار تن از ستمگران را بر خاک مذلّت انداخته، سپاهی هفتاد هزار نفری به سوی کوفه می فرستد. آنها اهل کوفه را می‌کشند، به دار می‌زنند و اسیر می‌گیرند.
در آن هنگام، پرچم‌هایی از سوی خراسان شتابان حرکت می‌کنند که شماری از یاران حضرت(عج) در میان آنهاست. سپس یکی از شیعیان کوفه با جمعی از افراد ناتوان خروج می‌کند، که در میان کوه و حیره به دست سرلشکر سفیانی کشته می‌شود؛ امام باقر(علیه السلام) در حدیثی، عملکرد سفیانی را شرح می‌دهد و در فرازی از آن می‌فرماید: «تنها انگیزه سفیانی و خشم و حرص او شیعیان ما می‌باشد».
امیرمۆمنان(علیه السلام) در این رابطه می‌فرماید: «سپاه سفیانی به جست‌وجوی اهل خراسان می‌پردازد، هر کجا شیعه‌ای از شیعیان آل‌محمّد(علیهم السلام) را پیدا کند به قتل می‌رساند».
شاخص ترین اقدامات سفیانی در عراق
ویرانی کوفه به دست سفیانی
در ذیل آیة شریفة: «و إن من قریةٍ إلّا نحن مهلکوها» از مقاتل نقل شده که عامل ویرانی هر شهری را بر شمرده، در مورد کوفه می‌گوید: «امّا ویرانی کوفه به دست سفیانی از تبار عنبسه از آل ابی سفیان می‌باشد».
حذیفه نیز از رسول اکرم(ص) روایت کرده که فرمودند: سپاه سفیانی به سوی کوفه سرازیر می‌شوند و اطراف کوفه را ویران می‌کنند»
از طریق عمّار یاسر روایت شده که سپاه سفیانی چون تاریکی شب پیش می‌رود، با هر چه مواجه شود در هم می‌شکند، تا وارد کوفه شده، شیعیان آل محمّد(علیهم السلام) را به قتل برساند. آنها همه جا به جست‌وجوی اهل خراسان می‌پردازند.
در روایتی امام صادق(ع) زمان قیام حضرت مهدی(ع) را این گونه توصیف می کنند: او قیام نمی کند، مگر بعد از آنکه، دشمنانش دو فرمان: یکی در بصره و دیگری در کوفه مبنی بر بیزاری از امیرالمؤمنین(ع) بخوانند! و هم چنین ایشان درباره شرایط کوفه و کربلا در زمان ظهور فرمودند: در آن روز طول شهر کوفه، به پنجاه و چهار مایل می رسد؛ به طوری که کاخ های آن مجاور کربلا خواهد بود. خداوند در آن روز کربلا را محل آمد و رفت فرشتگان و مومنان خواهد نمود؛ و در آن روز ارزشی به سزا دارد. چنان برکت به آن روی می آورد که اگر مومنی از روی حقیقت در آنجا بایستد و یکدفعه از خداوند طلب روزی کند؛ خداوند هزار برابر دنیا به او عطا فرماید. امام صادق(ع) درباره سید حسنی و ارتباط قیامش با کوفه فرمودند: آنگاه سید حسنی، آن جوان زیبا رو، از طرف سرزمین دیلم خروج کرده و با صدای رسا صدا می زند: ای آل محمد! دعوت آن کس را که از غیبتش متاسف بودید، اجابت کنید. این صدا از ناحیه ضریح پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله بلند مى شود پس گنجهاى خدا از طالقان او را پذیره می شوند. آنها گنجهائى هستند اما چه گنجى که نه طلا و نه نقره است بلکه مردانى هستند که ایمانى فولادین دارند، و بر اسبهاى چابک سوار و اسلحه بدست گرفته و پى در پى ستمگران را کشته تا آنکه وارد کوفه می شوند و در آن موقع اکثر روى زمین را از لوث وجود بیدینان صاف کرده اند. آنها کوفه را محل اقامت خود قرار می دهند. آنگاه پیامبر(ص) مسیر حرکت یاران حضرت مهدی(ع) را این گونه بیان فرمودند: نخستین آنها از بصره و آخرین آنها از یمامه خواهد بود. و در روایت دیگر نیز فرمودند: هیچ شهری نیست، جز اینکه گروهی از آن شهر همراه او خارج می شوند، به جز بصره که حتی یک نفر ار آنجا با حضرت همراهی نمی کند. نویسنده کتاب روزگار رهایی می نویسد: این دو حدیث با هم منافات ندارند؛ زیرا این حدیث بر اینکه از مردم بصره، احدی با امام همراه نیست، دلالت می کند و حدیث اول بر اینکه نخستین کسی که به امام ملحق می شود، مسیر حرکتش از بصره است.
منبع: دانشستان سرزمین های درگیر، گردآوری: اسماعیل شفیعی سروستانی
از دانشگاه شروع کردم با گهواره ادامه دادم تا رسیدم به عیار سنجی.
بیای بخونی نظر بدی خوشحال میشم